Nooit gedacht dat ik ooit zo ver zou wandelen.
Pas toen mijn zoon in september 2017 vertrok op zijn eerste Camino naar Santiago de Compostela in Spanje, wist ik het zeker. Dat wilde ik ook!
We volgden zijn tocht via de schaarse foto’s die hij op onregelmatige tijdstippen met ons deelde. En tegelijkertijd begon ik op internet zo veel mogelijk informatie te verzamelen om mijn eigen tocht voor te bereiden. De fysische training door veel te wandelen in alle omstandigheden met een steeds zwaardere bepakking, de reisroute uitstippelen, verzamelen wat je onderweg nodig hebt en vooral beslissen wat je best kan thuislaten. Je moet het immers allemaal dragen, dag na dag.
Dat is hoe ik Els leerde kennen, via haar site “De rugzak”. Wij bleken hetzelfde probleem te hebben: eerst het thuisfront overtuigen… Eens dat mijn man begreep hoe dringend en belangrijk deze tocht voor mij was, steunde hij me 100 %.
Het Vlaamse Compostelagenootschap organiseerde In Mechelen een viering met pelgrimszegen. We kregen allemaal een Sint Jakobsschelp, het teken dat je een pelgrimstocht maakt. De priester zegende ook mijn echtgenoot en zei “Jij hebt thuis je eigen Camino!”
In mei 2018 was het zover. Ik had een vlucht geboekt naar Biarritz, maar 2 dagen voor mijn vertrek kreeg ik het bericht dat de vlucht werd geannuleerd wegens een staking op de Franse vlieghavens.
Dan maar in extremis een TGV geboekt. “The camino provides”, de camino geeft je niet wat je wil, maar wat je nodig hebt…
Mijn tocht begon in Saint Jean-Pied-de-Port, aan de voet van de Pyreneeën, op de grens met Spanje.
Gedurende 40 dagen wandelde ik van Oost naar West, gemiddeld 20 à 25 km per dag. Onderweg heb ik genoten en afgezien, veel gelachen en regelmatig gehuild, kennis gemaakt met pelgrims uit alle windstreken, gepraat met alle dieren die ik tegenkwam, zelfs met insecten. “Sorry” gezegd toen ik per ongeluk een huisjesslak vertrappelde. En wanneer ik helemaal alleen liep, luidop gezongen…
Na bijna zes weken, op 30 juni 2018, arriveerde ik in Santiago.
Daar zag ik op het plein voor de kathedraal verschillende mensen terug die ik tijdens de voorbije weken mocht ontmoeten, een blij weerzien. Veel volk, grote drukte, een onwezenlijk gevoel. Blij dat ik aangekomen was natuurlijk, maar was het dit nu wat ik verwacht had? Duidelijk niet!
Daarom besloot ik om nog een kleine 100 km verder westwaarts te stappen, naar Finisterre, naar de Atlantische Oceaan. ’s Avonds de zonsondergang bewonderen op Cape Finisterre, samen met de jonge Duitse Chantal die ik de laatste weken van mijn tocht regelmatig had ontmoet in verschillende herbergen, zonder werkelijk af te spreken. Daar vond ik eindelijk de inwendige rust die ik niet had gevonden in Santiago.
Het gevoel dat het meest overheerste tijdens en nà de camino is DANKBAARHEID.
Voor het grote avontuur, voor helderheid van geest, voor de prachtige natuur. Voor de zonsopgang en voor de zonsondergang. Voor heldere hemels en twinkelende sterren. Voor de volle maan, dezelfde die ook op de thuisblijvers schijnt. Voor het vinden van de weg, zelfs al is die niet altijd even duidelijk. Voor het groene kruis van een Farmacìa (als je blarenpleisters bijna op zijn) en kleurrijke parasols van een Bar (voor de eerste café con leche in de morgen, na 10 km stappen). Voor regen als je de hitte vreest en voor een straaltje zon die je natte kleding droogt. Voor de geur van de eucalyptusbomen, dat mis ik nog het meest. Voor rijpe kersen en een frisse pint. Voor de Maria-schapulier en het gebed van een oude non in een kleine kapel. Voor de vriendelijke vrijwilligers in de herberg, de Camino Angels, voor een glimlach, voor een welgemeende “Buen Camino”. Voor de elke ademhaling en de zegeningen die ik dagelijks mocht ondervinden. Voor je Camino Familie, die je aanvaardt zoals je bent en niet veroordeelt. Voor het voorrecht om zo veel prachtige mensen te mogen ontmoeten, met hun eigen taal en eigen cultuur. Velen zijn mijn vrienden geworden voor het leven. Voor de kracht van mijn lichaam, dat ik al die dagen mijn eigen rugzak heb kunnen dragen. Voor mijn mentale kracht dat ik deze tocht in het onbekende alleen was begonnen. Ik heb er zoveel van geleerd en niet in het minste over mezelf.
Terug thuiskomen was moeilijk. De èchte Camino begint thuis…
Veel kleine anekdotes kon ik kwijt aan mijn man, maar de echte diepe veranderingen in mezelf kon ik alleen delen met mijn zoon. Die had immers zelf al een Camino gelopen.
Als je gewend bent om 6 weken te leven uit je rugzak, besef je pas hoeveel overbodige spullen je in huis hebt en dat die energie vragen. Stilaan ben ik begonnen met “unclutteren”, alles wat ik kon missen opruimen. Eerst heel voorzichtig, nadien ging het makkelijker. Ik heb trouwens nog een hele weg te gaan…
Me terug aanpassen aan het “normale” leven, de dagelijkse routine heeft moeite gekost. Het eenvoudig leven van de Camino, de minimale verplichtingen onderweg, de kameraadschap van mensen met een gemeenschappelijk doel, het gemis woog zwaar.
Veel pelgrims worden onweerstaanbaar terug getrokken naar de Camino. Heel vlug begon bij mij de heimwee te spelen naar die vrijheid van geest en de fysische uitdaging. Je kan gerust stellen dat ik een “Caminoholic” ben geworden. Zodanig zelfs dat ik in september 2018 mijn tweede camino liep tussen Porto en Santiago.
In 2019 kwam Think Pink met het initiatief om pelgrims aan te sporen om hun Camino te lopen ten voordele van de strijd tegen borstkanker. In April 2019 liep ik twee sponsortochten in samenwerking met en ten voordele van Think Pink Europe.
Mijn volgende tocht is gepland voor september 2019. Als het goed is, stap ik dan van Pamplona naar Léon. Als je dit goede doel een warm hart toedraagt, kan je helpen door deze tocht te sponsoren via volgende link
https://www.thinkpinkeurope.org/camino-Compostela/participate/plan/sponsoring/solo/40
Of jij zèlf een Camino kan lopen, hangt niet zozeer af van je fysische conditie, maar van je motivatie. Laat je keuzes in het leven niet afhangen van anderen, maar kies zèlf.
Buen Camino!
Dank aan Philippe voor het wijzen van de Weg
Dank aan Elvira voor de logistieke steun
go-camino.be
Dank aan Chantal voor het gezelschap
Leven Liefde Passie 
20 à 25 km/dag zou ik wel zien zitten.
Stercke vrouw !
LikeLike
Hallo Thomas, Eigenlijk niet zo moeilijk als je maar langzaam opbouwt. Beginnen met 5 km en binnen enkele weken naar 10 of 12 km. Stilaan een zwaardere rugzak. En als je 10 km kan stappen met een volle rugzak (8 à 10 kg), dan kan je ook 20 km stappen. Op tijd rusten en voldoende drinken is de boodschap. Buen Camino!
LikeGeliked door 1 persoon